Het is een absolute droombestemming: de Galapagoseilanden. Schatkamers vol uitzonderlijke dieren, Jurassic Park-vogels en gigantische schildpadden. Tegen de achtergrond van een ruige en hartstochtelijk beschermde natuur. In de voetsporen van natuuronderzoeker Charles Darwin, maar dan wel per super-de-luxe en exclusieve cruise.
We sturen de foto een week voor vertrek richting Galapagoseilanden naar een vriend. Een foto van een vogel met verbaasde ogen en grote helblauwe voeten. De zogenoemde Blue-footed booby oftewel blauwvoetgent. Gevonden tijdens de oriëntatie op deze absolute droombestemming. Zijn reactie is veelzeggend: ’Die foto is niet echt... Dat bestaat niet. Echt een gevalletje fotoshop.’
Bestaat niet? Twee weken later schieten we in een snelle rubberboot richting de kust van Isabela. Wit schuimspoor achter de boot, zoute zeewind door onze haren. Het ruige Galapagoseiland is bekend om de vele mangroves waarin zeeleeuwen zich verschuilen.
We bereiken de woeste kustlijn en kijken geïntrigeerd naar de enorme overvliegende diepzwarte fregatvogels met hun spanwijdte van ruim twee meter. Wow, het voelt even alsof we in Jurassic Park zijn beland.
Bijna zouden we missen wat daar op die uitstekende richel bescheiden zit te zijn. Een echte Blue-footed booby! Met zijn grote ronde ogen kijkt de bijzondere blauwvoetgent ons bijna nieuwsgierig aan. Zijn inderdaad bijna kunstmatig ogende felblauwe flapvoeten steken aandoenlijk tegen de donkergrijze rots af. Zelfs als we voorzichtig heel dichtbij varen en foto’s maken, blijft hij gewoon zitten.
De geïsoleerde eilandengroep Galapagos, 1000 kilometer voor de kust van Zuid-Amerika, biedt niet alleen een bijzonder vulkanisch landschap, maar staat vooral bekend om de vele bijzondere dieren. Die zich vanwege de afgelegen ligging op geheel eigen wijze hebben kunnen ontwikkelen én nauwelijks natuurlijke vijanden hebben. Leguanen en reuzenschildpadden, kleine pinguïns en zeeleeuwen, Darwinvinken en de onwerkelijk dieprode Sally Lightfoot crab, en dat allemaal in een ongelooflijke overdaad.
Omdat de Ecuadoriaanse overheid het aantal hotels en cruise-expedities reguleert, blijft een bezoek een exclusieve aangelegenheid. Goed voor de bescherming van de natuur van deze wereldberoemde archipel annex droombestemming die dertien grotere en meer dan honderd kleine eilanden telt. Slechts vier van de grotere eilanden zijn bewoond door in totaal zo’n 40.000 mensen, de rest vormt het ongerepte domein van flora en fauna.
Een half uur na aankomst op de luchthaven van eiland Baltra, de uitvalsbasis voor iedereen die een cruise-expeditie langs de Galapagoseilanden gaat maken, zien we bordjes met een bijzondere tekst hangen: ’Verboden de Darwinvinken te voeren’. Een minuut later zit daar opeens, zomaar recht voor onze neus, dat beroemde kleine zangvogeltje met de kromme snavel waarop Darwin zijn evolutietheorie baseerde.
We zijn nog niet helemaal van de verbazing bekomen wanneer we per bus naar de Zodiac worden vervoerd die ons naar het luxe cruiseschip Celebrity Flora zal brengen, het aangename onderkomen van de komende week. Wat zit daar op het bankje van de kade? Een gapende zeeleeuw. Enigszins verongelijkt laat hij zich verjagen om met een ferme plons in zee te belanden.
We stappen op de Zodiac en hebben het idee onszelf even in de arm te moeten knijpen. We zijn echt, daadwerkelijk, op de Galagaposeilanden!
Aangekomen bij de Celebrity Flora worden we verwelkomd met een glas champagne. Op dit varende luxe-resort waarmee we in zeven dagen negen eilanden zullen bezoeken, is slechts plek voor honderd passagiers. Die waaieren, zonder elkaar ook maar enigszins te hinderen, uit over het Seaside Restaurant met à-la-carte-menu, de Ocean Grill & Bar op het bovendek of de uitgestrekte Discovery Lounge.
Eerst maar even kijken in onze suite met ingenieuze infinity-veranda (een open te schuiven raam over de volle breedte). Wat een ruimte! Vanuit het bed recht uitzicht op de zee, een badkamer met sneeuwwitte handdoeken en dito badjassen, twee loungestoelen bij het raam om van de voorbijglijdende eilanden te genieten, een verrekijker om vogels te spotten en een koelkast vol drankjes om alle indrukken te verwerken. Alles is inclusief; we hoeven ons een complete week lang nergens zorgen over te maken.
Een uur later luisteren we in de Discovery Lounge naar het programma van de volgende dag, kleurige cocktail in de hand. Op een of andere manier weten bijna alle (96) leden van de crew onze naam en na een dag zelfs onze voorkeur qua drankjes en koffie. Je zou bijna vergeten dat we hier eigenlijk voor de eilanden zijn, maar gelukkig vinden we onszelf elke ochtend en middag aan boord van een snelle Zodiac terug. Onder de hoede van een van de zeven natuurgidsen die alles van de bijzondere natuur weten.
Als we ons op Las Bachas Beach (Santa Cruz) uit de boot laten glijden, zien we ’m direct op het spierwitte strand zitten: een inktzwarte zeeleguaan. Een unieke soort die alleen op de Galapagoseilanden voorkomt. Het dier scharrelt rustig richting blauwgroene zee om zich door de golven te laten meenemen. En wat vliegt daar pal boven ons hoofd? Tientallen dieproze flamingo’s klapwieken hun weg richting binnenland.
Maar de gids wenkt alweer: kom, er is nog veel meer te zien! Want even verderop vinden we op een in zee stekende rots een heel bijzondere verzameling bijeen. Een dikke luie zeeleeuw die zich af en toe gapend omrolt, enorm veel dieprode rotskrabben en in het midden opnieuw, we zouden ’m bijna missen vanwege de donkere achtergrond, een zeeleguaan. De groep ligt ontspannen fotogeniek te wezen tegen die blauwe achtergrond van de zee en het wit van het strand.
Alle verhalen dat de dieren op de Galapagoseilanden niet schuw zijn, blijken waar. Zelfs als we relatief dichtbij komen – écht dichtbij willen we natuurlijk niet – blijven ze rustig zitten. Gelijk hebben ze, want dit is hun domein.
Dat blijkt ook weer als we die middag North Seymour bezoeken, een hoog uit zee stekend rotsachtig eiland waar veel vogels nestelen. Ook onze favoriet, de bijzondere Blue-footed booby, bekommert zich om haar twee schattige witte pluizenbollen van kuikens.
Langs de kust spotten we een complete groep zeeleeuwen die we eerst over het hoofd zien omdat ze met hun ronde grijze vormen bijna in het landschap van gladde ronde rotsen lijken op te gaan. Hoe langer we kijken, des te meer we er zien. De gids grapte het al voor vertrek: „You see more on North Seymour!” Hij wijst naar rechts: een imposante zwarte fregatvogel stijgt op. Hij heeft een enorme felrode keelzak, alleen te zien tijdens de paartijd. Darwin noemde de fregatvogel de ’condor van de oceaan’. Vogelaars moeten hier de absolute tijd van hun leven hebben. Ook wij hebben bijna moeite om alle indrukken, de aanblik van die hele rots bomvol rode krabben of de bijzondere wandeling over de uitgestrekte lavavlakte van eiland Santiago te verwerken.
Terug op het schip wacht altijd weer een ontvangst met natte koude handdoekjes en een lekker drankje en hapje. In de lounge wordt druk nagepraat en elkaars foto’s bekeken; de doorgemaakte avonturen zorgen voor snel contact met de medepassagiers. Elke dag zijn er behalve de landexcursies ook snorkeltochten om de meer dan 500 soorten tropische vissen en Galapagos-, hamer- en witpunthaaien te zien. Terwijl een van de hoogtepunten van de reis nog moet komen: de befaamde reuzenschildpadden.
De volgende dag lopen we door de hoofdstraat van Puerto Ayora op het eiland Santa Cruz. Na dagen van ruige natuur, onbewoonde eilanden en schatkamers vol magnifiek dierenleven is het best wennen om weer winkeltjes en restaurants te zien
In de haven luieren en zwemmen tientallen zeeleeuwen. Je zou het bijna gewoon gaan vinden! Als ik foto’s bij de vismarkt aan de boulevard ga maken, word ik bijna opzij gedrongen door een hongerige pelikaan die om een lekker visje bedelt.
Maar het doel is het fokcentrum bij het Charles Darwin Research Station, de plek vanwaaruit de populatie reuzenschildpadden op Galapagos wordt hersteld. Piraten en walvisvaarders waren in vroeger eeuwen dol op de bijzondere dieren... om op te eten. Op verschillende eilanden waren ze compleet uitgestorven. In het uitgestrekte park zijn overal langzaam voortschuifelende reuzenschildpadden te zien.
Met ontzag bekijk ik vanaf een eerbiedige afstand het gigantische schild en het naar verhouding zo kleine (en wijze) kopje. Nieuwsgierig kijkt de reuzenschildpad met kleine kraaloogjes terug. Dit exemplaar is een jaar of tachtig, hoor ik, maar ze kunnen 100 tot 120 jaar oud worden. Het is natuurlijk reuze toeristisch, maar ik wil beslist met dit bijzondere dier op de foto.
Moet je een natuurliefhebber zijn om de Galapagoseilanden te bezoeken? Nee hoor. Dat word je hier vanzelf.
Dit artikel is op zaterdag 28 oktober 2023 verschenen in De Telegraaf. Tekst: Marjolein Schipper.