Enescu Festival

Iedere twee jaar vindt in Boekarest het fenomenale Enescu Festival plaats en daar mag Hannick Reizen natuurlijk niet ontbreken. Tijdens deze reis openbaart zich één van de meest fascinerende landen van Zuidoost-Europa. Roemenië is niet alleen het land van vele bekende schrijvers, zoals Eugene Ionesco en de dichter Mihail Eminescu, maar ook het land met een schitterende en veelal nog ongerepte natuur.

Omdat de Roemeense, zeer veelzijdige musicus George Enescu én het land relatief onbekend is, delen wij graag deze blog met u. Hierin vertellen wij u iets over het festival in het algemeen en zijn naamgever in het bijzonder. Ziet u dit blog dus ook een beetje als een ‘teaser’ en mini reisgids voor de volgende muziekreis naar het George Enescu festival! 

George Enescu

Zijn leven

George Enescu werd geboren in het dorpje Liveni en was het enige overlevende kind (van twaalf!) van Costache en Maria Enescu. Zijn vader was rentmeester en bezat zelf ook land. Op muzikaal gebied was hij zeer actief: hij zong, leidde een koor en speelde viool, moeder Maria speelde gitaar en piano. Als kind al bleek het talent van de jonge George; op vierjarige leeftijd begon hij met vioolspelen en op zijn vijfde schreef hij al zijn eerste muziek. Toen hij nog maar zeven jaar oud was werd hij toegelaten tot het conservatorium van Wenen. Het jonge wonderkind was vastbesloten om violist en componist te worden.

Op zijn elfde studeerde hij cum laude af aan het conservatorium. Zijn contact met Johannes Brahms dateert uit deze periode. Enescu speelde namelijk in het orkest dat onder leiding stond van de beroemde componist en zou zijn verdere muzikale leven min of meer onder de invloed blijven van deze meester. In 1889 gaf Enescu zijn eerste publieke concert als violist in Slǎnic. In 1895 zette hij zijn muziekstudie voort aan het conservatorium van Parijs bij onder andere Jules Massenet en Gabriel Fauré, waarbij Maurice Ravel, Franz Schmidt en Charles Koechlin tot zijn medeleerlingen behoorden. Toen Enescu dertien was, schreef Massenet aan Enescu’s vader: “Uw zoon is een buitengewoon mens, hij is het meest interessante muzikale schepsel dat bestaat”. Enescu’s voorkeur ging uit naar componeren en op zestienjarige leeftijd had Enescu al vier studies voor symfonieën afgerond.

Het probleem van Enescu was dat zijn muzikale gevoel zo hoog ontwikkeld was dat hij het soms niet nodig vond om composities op te schrijven. Hierdoor is een deel van zijn werk verloren gegaan. Maar ook zijn obsessieve perfectie stond hem in de weg. Ik citeer: “Het is een vreselijke aangelegenheid: alles gelijktijdig in het bewustzijn te hebben. Zou ik me kunnen concentreren op het detail, maar nee, alles moet zijn alsof het spontaan ontstaat en alles samenvalt alsof het uit een ideeënvloed is ontstaan” en “Ik kan niet meer aan tien verschillende werken gelijktijdig schrijven zoals ik dat deed in mijn jeugd. Ik heb symfonieën, strijkkwartetten en werken voor viool en piano in mijn hoofd maar geen tijd om ze op te schrijven”.

In 1898 vond in Parijs zijn debuut als componist plaats met de première van Poème roumain en een dat jaar door hemzelf gedirigeerde uitvoering in Boekarest was een sensatie. De Roemeense koningin Elizabeth adopteerde Enescu als haar ‘geestelijke zoon’. Enescu zette enkele van haar onder het pseudoniem Carmen Sylva geschreven gedichten op muziek. Hij maakte grote naam als violist, pianist en dirigent. Hij musiceerde regelmatig met zijn vrienden Pablo Casals, Jacques Thibaud en Alfred Cortot en ondernam talloze concertreizen; vanaf 1923 ook in de VS.

Enescu woonde in Parijs, maar bracht de aan het componeren gewijde zomermaanden in Roemenië door en zette zich enorm in voor het muziekleven van zijn vaderland. In 1921 dirigeerde hij Wagners Lohengrin bij de opening van de mede door hem opgerichte Roemeense Staatsopera. “Wagner is de meest indrukwekkende onder alle componisten. Zijn chromatiek zit nu al in mijn vlees en bloed. Dit te verloochenen zou zijn als het amputeren van een van mijn ledematen”, aldus Enescu. Ik val hem graag bij.

Ook ondersteunde hij belangrijke pianisten, zoals zijn petekind Dinu Lipatti en Clara Haskil. In 1927 nam hij Yehudi Menuhin aan als leerling en dit vormde het begin van een levenslange vriendschap. Vanaf 1928 doceerde Enescu viool aan de École Normale de Musique in Parijs en aan Harvard University in Boston. In 1931 voltooide hij zijn meesterwerk, de opera Oedipe en in 1932 maakte hij zijn eerste grammofoonopname, waarbij hij Bachs Dubbelconcert, BWV 1043, samen met zijn leerling Menuhin vertolkte.

Enescu werd rond 1915 verliefd op Maria (Maruca) Cantacuzino. Maria was weliswaar getrouwd met de adellijke en steenrijke Michael Cantacuzino, maar leefde gescheiden van haar man. De verhouding met Enescu was een openbaar geheim. In 1933 raakte de verhouding in een crisis, die in Enescu’s biografie (Noel Malcolm) discreet verzwegen wordt. Volgens onbetrouwbare bron zou de geestelijk labiele en excentrieke Maria zichzelf in brand hebben gestoken. Enescu voelde zich verantwoordelijk voor haar en in 1939 trouwden ze.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog verbleef Enescu in Roemenië. Hierna werden zijn banktegoeden en bezittingen door het communistische regime in beslag genomen en hij verliet in 1946 het land om er nooit meer terug te keren.

Al vanaf de jaren dertig leed Enescu aan axiale spondylartritis, een vorm van reuma waarbij de ruggenwervel krom trekt en daar kwamen in 1946 gehoorproblemen bij die zijn vioolspel belemmerden. Hulp wilde hij niet aannemen en Enescu overleed in de nacht van 4 op 5 mei 1955 onder tamelijk armoedige omstandigheden in een klein appartement in Parijs.

Een lange muzikale carrière

De muzikale activiteiten van George Enescu beslaan een periode van meer dan 50 jaar. Hij ondernam concertreizen in heel Europa, Amerika en Canada, waarbij hij vaak bekende musici als partner had, zoals Pablo Casals, Jacques Thibaud, Dinu Lipatti en David Oistrach. Beroemde leerlingen waren Christian Ferras, Arthur Grumiaux en Yehudi Menuhin. Met Yehudi Menuhin maakte hij vele tournees en grammofoonopnamen. Ook maakte hij enkele plaatopnamen met zijn schoonzoon, de pianist Dinu Lipatti. In de dertiger jaren leidde hij de New York Philharmonic.

Menuhin beschreef Enescu als volgt: ”The Absolute by which I judge all others … the most extraordinary human being, the greatest musician and the most formative influence I have ever experienced” en de legendarische cellist Pablo Casals noemde hem “The greatest musical phenomenon since Mozart”. In Menuhins autobiografie zijn overigens nog meer interessante anekdotes te vinden over zijn leermeester: “Tijdens een les bij Enescu werden we bezocht door Maurice Ravel die zijn nieuw gecomponeerde vioolsonate aan ons voorstelde. Na een eerste keer doorspelen speelde Enescu het hele stuk reeds uit zijn hoofd net zoals hij het hele repertoire en de literatuur uit zijn hoofd kende en op ieder moment elk detail ten gehore kon brengen”.

De Poolse Ida Haendel was een van de meest fascinerende violistes van de 20ste eeuw. Ze noemde George Enescu haar belangrijkste mentor en schreef: “Mijn vader nam me ook mee naar Parijs om Enescu te ontmoeten en ik ontmoette hem na de oorlog opnieuw toen ik in mijn tienerjaren was. Hij was een van

meest eenvoudige mensen; dit is de grootste kunst in de muziek, niets gekunsteld; hij volgde trouw de partituur, zoals ook ik probeer te doen, want mijn grootste respect is niet voor de uitvoerder, maar de componist, die het grootste genie is, omdat hij het haalt uit de diepte van zijn ziel. Ik noem mezelf een dienaar van de componist”.

De vraag is en blijft waarom Enescu en zijn muziek niet bekender zijn geworden. De reden voor het uitblijven van echte bekendheid bij het grote publiek ligt mogelijk aan de politieke situatie van Roemenië tijdens zijn leven. Daarnaast was Enescu niet geïnteresseerd om zichzelf te promoten en had hij een afkeer van publiciteit.

Luistert u naar een opname van de dirigent George Enescu waarbij hij eigen werk dirigeert, namelijk zijn Andantino voor orkest met het Orchestra Naţională Radio. Een prachtig stuk, ontspannen en lyrisch gespeeld en gedirigeerd.

Composities

"Wanneer ik alles op papier zou zetten wat zich in mijn hoofd afspeelt, dan zou ik honderden jaren nodig hebben"

Toen hij in 1955 overleed liet Enescu slechts 33 gepubliceerde werken na: kamermuziek met piano en/of viool, orkestwerken, symfonieën en liederen. Vele werken van hem bevinden zich nog als manuscript in het Enescu-museum van Boekarest.

Als belangrijkste compositie van Enescu mag zonder twijfel zijn enige opera, Oedipe, naar een tragedie van Sophokles, beschouwd worden die in 1936 in première ging in Parijs. “Ik heb heel mijn hart in de opera Oedipe gelegd tot ik mij op bepaalde ogenblikken begon te identificeren met mijn held. Oedipe nam 25 jaar van mijn gedachten in beslag. Ik heb er inderdaad gedurende 10 jaar aan gewerkt.... Het is niet aan mij om te zeggen dat Oedipe het best geslaagde van mijn werk is. Ik kan alleen zeggen dat dit werk mij het dichtst aan het hart ligt”. De muziek heeft een sterk Roemeens nationaal karakter met expressionistische invloeden.

In zijn composities gaf Enescu de voorkeur aan de klassieke muziektaal, wat hem belette zich aan te sluiten bij de impressionisten of moderne tijdgenoten. Zijn werken kenden slechts weinig succes; hij deed weinig aan promotie. Alleen de beide Roemeense rapsodieën worden nu nog wel eens uitgevoerd.

Toch was zijn werk van groot belang voor het muziekleven. Enescu was immers de stichter en voorzitter van de vereniging van Roemeense componisten en in 1912 stichtte hij de Enescuprijs ter bevordering van de jonge Roemeense componistengeneratie. In 1954 kreeg hij een hartaanval en stierf kort daarop in Parijs.

George Enescu maakte op iedereen waaraan hij werd voorgesteld grote indruk; hij was zowel in muzikaal als menselijk opzicht een fenomeen!

Luistert u naar het bekendste werk van de componist Enescu: de Roemeense Rhapsodie nr. 1, opus 11. Hier uitgevoerd door het WDR Sinfonieorchester onder leiding van hun Roemeense chef-dirigent Cristian Măcelaru tijdens een concert in de Kölner Philharmonie van 12 oktober 2019:

Het Enescu Festival

Roemenië eert eens in de twee jaar haar muzikale held met een naar hem genoemd festival dat behoort tot de grootste en kwalitatief beste muziekfestivals ter wereld. De eerste editie van het festival vond plaats in 1958, amper drie jaar na de dood van Enescu, en werd georganiseerd door een naaste medewerker van de componist, George Georgescu. Tot de hoogtepunten van het festival behoorden een uitvoering van Bach’s Dubbelconcert, met de wereldberoemde violisten Yehudi Menuhin en David Oistrakh als solisten en een enscenering van Enescu's (enige) opera, Oedipe, met Constantin Silvestri als dirigent. Tot de beroemde artiesten die optraden tijdens deze eerste editie behoorden ondermeer Nadia Boulanger, Claudio Arrau en dirigent Sir John Barbirolli.

De band met Lord Yehudi Menuhin, een van de grootste violisten van de vorige eeuw, was zo sterk dat Menuhin in 1995 de uitnodiging accepteerde om naar Roemenië te komen om het Enescu Festival te openen en in 1998 accepteerde hij tevens de functie van erevoorzitter van het festival. Tegenwoordig worden tijdens iedere editie van het Enescu Festival gemiddeld ongeveer 20 werken van de componist geprogrammeerd. Vonden aanvankelijk de concerten alleen plaats in de hoofdstad Boekarest, tegenwoordig worden ook een aantal concerten geprogrammeerd in Iaşi en Sibiu.

Luistert u naar een zeldame opname van de violist Enescu, waarin hij live vanuit de VS het prachtige Andante uit Mendelssohns Vioolconcert in e, opus 64, ten gehore brengt:

En dit kon hij ook: Luistert u naar de pianist Enescu, die op de piano het ‘vioolstuk’ Zigeunerweisen van Pablo de Sarasate vertolkt. Met lekker veel vrijheid, zoals het hoort én is toegestaan:

De twee belangrijkste concertlocaties in Boekarest

Sala Palatului (Grand Palace Hall)

Sala Palatului is een ontwerp van de architect Tiberiu Ricci. Deze architect bouwde ook het gebouw van de Roemeense televisie en radio. De bouw begon in januari 1959 en duurde slechts tot april 1960. Oorspronkelijk was het gebouw bestemd voor de congressen van de Communistische Partij die eens in de vijf jaar werden gehouden. Tegenwoordig wordt het gebouw gebruikt voor concerten en tentoonstellingen.

De Paleiszaal (Grand Hall) van het gebouw is de locatie waar de meeste concerten van het Enescu Festival plaatsvinden en dat voornamelijk vanwege de grote capaciteit (4000 toeschouwers). Want, laten we eerlijk zijn: mooi is de zaal niet. In feite betreft het een conferentiecentrum en al is de akoestiek – dus - niet top, dit neemt niet weg dat wij er tijdens de afgelopen festivals tientallen formidabele en memorabele concerten hebben meegemaakt. En, de fauteuils zitten riant en bieden veel beenruimte, ook wel eens lekker :)

Ateneul Român

Het Roemeense Atheneum daarentegen is werkelijk een schitterend gebouw en behoort tot de mooiste concertzalen ter wereld. Het gebouw dateert uit 1888 en biedt onderdak aan de Filarmonica George Enescu, het bekendste symfonieorkest van Roemenië. Het concertgebouw is een ontwerp van de Franse Architect Albert Galleron. Opvallend aan het gebouw is de 41 meter hoge koepel en de zes zuilen voor de hoofdingang. Op de begane grond bevindt zich de foyer Rontonda Ataneului, die door twaalf zuilen wordt omringd. Op de eerste etage van het gebouw ziet u rondom afbeeldingen die betrekking hebben op de Roemeense geschiedenis. De neoclassicistische concertzaal telt 600 zitplaatsen en 52 loges. In de concertzaal is een 75 meter lange fresco te bewonderen, gemaakt door de schilder Costin Petrescu. Aanvankelijk was het de bedoeling dat het gebouw dienst zou gaan doen als circus. Hierin kwam verandering toen de Enescu hier debuteerde in 1898.

Roemenië en Boekarest in een notendop

Roemenië 

Roemenië is een republiek in Zuidoost-Europa. Het land grenst aan de Zwarte Zee, Bulgarije, Servië, Oekraïne, Hongarije en Moldavië. De huidige president is de conservatief-liberaal Klaus Iohannis van de partij PNL. Tussen 1965 en 1989 maakte Roemenië deel uit van de Sovjet-Unie. Het land dankt zijn naam aan de verovering van het gebied door de Romeinen in het begin van het jaar 200. Door de eeuwen heen werd het land bevolkt door verschillende nomadenstammen. Van de vijftiende tot eind negentiende eeuw werd Roemenië bestuurd door het Ottomaanse rijk. In 1877 verklaarde het Roemeense parlement zich onafhankelijk van het Ottomaanse rijk. Vanaf 1945 was Roemenië deel van de Sovjet-Unie, in 1955 sloot het zich aan bij het Warschaupact. In 1967 kwam de dictator Nicolae Ceausescu aan de macht. Na ruim twintig jaar kwam er een einde aan de dictatuur van Ceausescu toen hij werd afgezet in 1989. Na de val van de Sovjet-Unie heeft het land de banden met West-Europa aangehaald.

Boekarest

In het zuiden van Roemenië ligt de hoofdstad Boekarest. De stad ligt op een hoogte van ongeveer 90 meter boven zeeniveau op de Beneden-Donauvlakte (of Walachijse vlakte). Dwars door Boekarest stroomt de Dâmbovita rivier. Boekarest heeft een oppervlakte van 228 vierkante kilometer en telt 2 miljoen inwoners. Roemenië kent een landklimaat in het binnenland en een gematigd zeeklimaat aan de kust. De Zwarte Zee oefent nog maar weinig invloed uit op het weer in Boekarest. De stad ligt zelfs precies op de scheidslijn van een zeeklimaat en een landklimaat. Dit resulteert in warme zomers en koele winters in Boekarest. De meeste neerslag valt in de herfstmaanden.

Boekarest is geen oude stad in vergelijking tot andere Europese hoofdsteden. De eerste vermelding van de stad stamt uit het jaar 1459. De stad ontwikkelde zich snel en groeide in de 19e eeuw uit tot de hoofdstad van Roemenië. Het ging zo goed met de stad dat het ook wel ‘het Parijs van het Oosten’ genoemd werd. In de Eerste Wereldoorlog was Roemenië in eerste instantie neutraal, maar toen het Broesilov-offensief (het grootste offensief van de Russen aan het oostfront) in 1916 plaatsvond besloten de Roemenen zich aan te sluiten bij de geallieerden. Aan het einde van datzelfde jaar werd koning Ferdinand van Roemenië verjaagd en in 1918 capituleerden de Roemenen uiteindelijk.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft Roemenië zwaar moeten lijden. Boekarest werd diverse keren zwaar gebombardeerd door de Amerikanen en de Britten. Na afloop van de oorlog werd Roemenië dus bezet door de Sovjets. Tijdens het bewind van Ceausescu werden veel historische gebouwen met de grond gelijk gemaakt en er kwamen verschillende gebouwen in de Sovjet stijl voor in de plaats. In 1977 vond er ook nog eens een zware aardbeving plaats waarbij ruim 1500 doden vielen en veel gebouwen verwoest raakten. In 1989 werd Roemenië met haar hoofdstad Boekarest van het communisme bevrijd. Langzaamaan krabbelt Boekarest hierna weer op en vandaag de dag heeft de stad haar kosmopolitische status bijna helemaal weten te herstellen.

Enkele bezienswaardigheden in Boekarest

U bezoekt deze plaatsen ook tijdens de Hannick muziekreis naar het Enescu Festival

Door de vele verwoestingen van menselijke en natuurlijke aard die in de geschiedenis plaatsvonden in Boekarest zijn er nog maar weinig historische bezienswaardigheden in de Roemeense hoofdstad te vinden. Gelukkig zijn er nog prachtige attracties overgebleven die zeker de moeite waard zijn om te bezoeken.

Calea Victoriei

Calea Victoriei is een prachtige boulevard die van noord naar zuid door het centrum van Boekarest loopt. De straat wordt omringd door winkels, restaurants, kunstgalerijen en cafeetjes. Het is de perfecte plek om te shoppen en u kunt er heerlijk rondstruinen. Langs de Calea Victoriei vindt u daarnaast diverse prachtige gebouwen. Zo gaat u tijdens uw reis zeker een kijkje nemen bij het Plein van de Revolutie. Aan het plein kunt u het National Museum of Art of Romania bezoeken, waar allerlei prachtige kunst van Roemeense en internationale kunstenaars te bewonderen is. Ook het National Museum of Romanian History bevindt zich aan de Calea Victoriei.

Nationaal George Enescu Museum in het Cantacuzino Paleis

Ook het Nationaal George Enescu Museum bevindt zich aan de Calea Victorei en is gevestigd in het Cantacuzino Paleis, dat werd gebouwd tussen 1898 en 1900 in een eclectische Franse stijl. Grigore Cantacuzino werd beschouwd als een van de rijkste burgers van Roemenië. Het was zijn wens om de meest elegante residentie in Boekarest te hebben. De architect Ion Berindei ontwierp voor hem zijn Cantacuzino Paleis. Hij combineerde een neoklassieke stijl met arts nouveau elementen, smeedijzeren balkons, hoge boogramen en een koetspoort (een elegante smeedijzeren deuropening) geflankeerd door twee leeuwen. Na de dood van Cantacuzino in 1913 werd het paleis nagelaten aan zijn zoon Mihail en zijn vrouw Maria. Een aantal jaren later overleed ook Mihail en trouwde Maria met George Enescu in 1937. U heeft dit al eerder kunnen lezen.

Zij hebben echter niet veel tijd doorgebracht in dit prachtige gebouw. Enescu was een bescheiden man en woonde vooral in het administratieve gebouw achterin het paleis. Daar koos hij de kleinste kamer en leefde hij gelukkig tot het communistische Roemenië hem het land uit dwong. Na de dood van Enescu doneerde Maria het paleis om er een museum van te maken met herinneringen aan het leven van haar man en in 1956 werd het museum geopend. Als groot fan van Enescu en het boeiende leven dat hij heeft geleid heb ik beide keren dat ik het museum heb bezocht genoten van al het mooie en interessants wat er in het sfeervolle museum te zien en te beluisteren valt!

Parlementspaleis

Het kolossale Parlementspaleis werd gebouwd door de Communistische Partij leider Nicolae Ceausescu. Het is na het Pentagon het grootste regeringsgebouw in de wereld. Het paleis heeft 12 verdiepingen, 1100 kamers, een 328-meter-lange lobby en vier ondergrondse verdiepingen, waaronder een enorme nucleaire bunker. Tegenwoordig is het de zetel van het Roemeense parlement en dient als een internationaal conferentie centrum. Het gebouw is exclusief ingericht met Roemeense materialen en weerspiegelt het werk van de beste kunstenaars van het land. Een rondleiding voert de bezoekers door een klein gedeelte van de schitterende kamers, grote zalen en de Senaatszaal (wanneer deze niet vergaderen). Het interieur is luxe met kristallen kroonluchters, mozaïeken, eiken lambrisering, marmer, bladgoud, glas-in-lood ramen en vloeren bedekt met rijke tapijten.

Kathedraal (Kerk van de Patriarch)

Bovenop een van weinige heuvels van de stad, die bekend staat als de Mitropoliei, staat de kathedraal, het middelpunt van het Roemeens-Orthodoxe geloof sinds de 17e eeuw. De kerk werd gebouwd door Constantin Serban Basarab, heerser van de provincie Walachije tussen 1656 en 1658, naar een ontwerp dat geïnspireerd is door het Curtea de Arges klooster (hierover direct meer). Het werd de zetel van de Roemeens-Orthodoxe Kerk in 1925. Het Byzantijnse interieur, met daarin de meest schitterende iconostase (wand van iconen) van de stad, evenals een paar prachtig gesneden zijaltaren, is van grote schoonheid. Een enorme menigte verzamelt zich hier voor de Paasdienst. De prachtige klokkentoren bij de ingang werd gebouwd in 1698 en gerestaureerd in 1958.

Cotroceni Paleis

Het Palatul Cotroceni is gebouwd tussen 1888 en 1893 in opdracht van de eerste koning van Roemenië, Carol I. Het paleis heeft sindsdien al heel wat verbouwingen en renovaties gehad. In 1971 besloot Ceauşescu het paleis te gebruiken voor het opleiden van jonge communistische leiders en als een gastenhuis voor hoge eregasten. In 1991 werd een deel van het Cotroceni Paleis de officiële residentie van de president. Het deel waar de president nu woont en werkt werd pas gebouwd na de zware aardbeving van 1977, ook de kerk die bij het paleis hoort is in die tijd voor een deel herbouwd. Een gedeelte van het Cotroceni Paleis is een museum geworden en tijdens een rondleiding met een gids kunt u de kamers bezichtigen waar de Roemeense koninklijke familie jarenlang heeft gewoond.

Locaties buiten Boekarest

U bezoekt deze plaatsen ook tijdens de Hannick muziekreis naar het Enescu Festival

Curtea de Arges

Curtea de Argeș is een van de oudste steden van Roemenië. Volgens de legende is de stad gesticht in 1290 door vorst Radu Negru, waarna de stad de positie van hoofdstad van Walachije overnam van Câmpulung. Curtea betekent hof, dus betekent de naam Hof van de Argeș. De stad heeft verscheidene middeleeuwse kerken. De kathedraal werd als onderdeel van het klooster van Curtea de Argeș van 1512 tot 1517 gebouwd in opdracht van de prins Neagoe Basarab. Het is een van de beroemdste gebouwen in Roemenië en de kathedraal is ook afgebeeld op het biljet van 1 leu.

Een bekende legende vertelt ons dat er in het metselwerk een vrouw is ingemetseld. De bouw van de kathedraal wilde niet vlotten en ’s nachts had de opzichter Manole een droom waarin hem verteld werd dat er een dierbare geofferd zou moeten worden. Hij besloot dat de eerste vrouw die de volgende dag de lunch zou brengen voor de mannen geofferd zou worden. Alle vrouwen waren ingelicht behalve z’n eigen vrouw. Een kleine tekst op een van de buitenmuren zou aangeven waar haar graf zou zijn.

Het complex is gelegen in een prachtig park omgeven door rozenstruiken, bomen en bloemen.

Klooster van Horezu

Het kloostercomplex van Horezu ligt in een zeer idyllisch landschap en wordt omringd door heuvels en bossen in het Roemeense vorstendom Walachije. Het klooster werd in 1690 gesticht door Prins Constantijn Brancovan. Hij en zijn familie waren verantwoordelijk voor de oprichting van vele monastieke ensembles en kerken in Walachije. Het klooster van Horezu geldt als een meesterwerk van de ‘Brancovan’ stijl en is bekend vanwege z'n architecturale zuiverheid en evenwicht, rijke sculpturale details, religieuze composities, votieve portretten en geschilderde decoratieve werken. Het complex is inmiddels opgenomen als UNESCO Werelderfgoedobject.

Door middel van een lange oprijlaan die leidt naar de buitenste poort van het complex komt u uit bij de eerste poort. In het midden van de binnentuin is de tempel gebouwd die totaal omringd wordt door het pand waar de nonnen en monniken leven. In de tempel en in de ‘pronoas’ (tempelingang) zijn talloze prachtige Bijbelse schilderingen en decoraties aangebracht. Binnen is het een walhalla van kleuren en het voelt als een onwerkelijk geheel, een meesterwerk. Bogen, columns en zwaar houten meubilair maken het geheel compleet. Gedurende de 17e en 18e eeuw was hier (niet toevalligerwijze) ook de meest prestigieuze fresco school gelegen. Naast de tempel kunt u er genieten van de prachtige binnentuin.

Sibiu

Het middeleeuwse Sibiu ligt bijna in het midden van het land, aan de zuidkant van Transsylvanië. Het is een van de mooiste steden van het land en beschikt over een prachtig historisch centrum. Samen met de stad Luxemburg fungeerde Sibiu in 2007 niet voor niets als 'Culturele Hoofdstad van Europa'. Tijdens een stadswandeling kunt u genieten van de oude middeleeuwse gebouwen met hun warme kleuren. Opvallend zijn de daken van de huizen die een heel andere structuur hebben dan wij kennen. Zo komt u onderweg vele huizen tegen die inmiddels meer dan 500 jaar oud zijn. Ze zijn goed bewaard gebleven omdat Sibiu door de eeuwen heen een van de best verdedigde middeleeuwse steden was van de regio en de stad op meerdere plaatsen zelfs zeven achter elkaar liggende verdedigingsmuren kende.

Het populairste plekje van Sibiu is echter niet het grote plein (Piata Mare), een van de vele kerken, de grote orthodoxe kathedraal of het beroemde Bruckenthal Museum. Nee, al dat culturele erfgoed wordt verslagen door de Brug der Leugens. Er doen inmiddels meerdere fabels over deze leugenbrug de ronde. Uw gids vertelt u er straks ongetwijfeld meer over tijdens de reis.

Het Muzeul Naţional Brukenthal is het kunstmuseum dat als eerste in de geschiedenis van het land werd opengesteld voor het publiek. Het is gevestigd in het paleis van Samuel von Brukenthal (1721-1803), die als gouverneur was aangesteld in Transsylvanië door het Habsburgse vorstenhuis. Hij begon vanaf 1790 kunst te verzamelen en een tiental jaren na zijn dood, in 1817, opende het museum haar deuren. useum. De collectie schilderkunst van het museum beslaat de periode van de vijftiende tot en met de achttiende eeuw en bestaat uit 1200 schilderijen van kunstenaars van Duitse, Franse, Italiaanse, Nederlandse, Oostenrijkse, Spaanse en Vlaamse scholen. In de als stijlkamers ingerichte museumzalen zijn tevens muntenverzamelingen, kristallen en mineralen uitgestald. Tot de collectie behoort tot slot ook een bijzondere verzameling boeken, gedeeltelijk ondergebracht in de bibliotheek van het Brukenthalpaleis met in totaal 300.000 exemplaren. 

Alba Iulia

Alba Iulia is een stad in het midwesten van het land. In het Duits heet de stad Weißenburg. Hoe komt dat? Alba betekent ‘wit’ en komt uit de tijd dat de Slaviërs de nederzetting Belgrado (‘White Castle’) noemden. Iulia komt van de naam van de Roemeense prins Gelu (Iulius in het Latijn) die in de 10e eeuw over het land rond Alba Iulia heerste. De Habsburgers probeerden de naam Alba Carolina op te leggen ter ere van keizer Karel VI. In 1918 werd de naam van de stad opnieuw in Alba Iulia veranderd.

In Alba Iulia is in 1919, voor de tweede keer, de staat Roemenië ontstaan. In 1922 werd Prins Ferdinand tot koning van Roemenië gekroond in een act die de unie weerspiegelde die meer dan vier eeuwen eerder door Mihai Viteazul werd bereikt. In 1599 had Mihai de Dappere hetzelfde geprobeerd in Alba Iulia. De eenheidsstaat hield toen maar 1 jaar stand. Het hof van Mihai de Dappere is nog steeds te zien, maar doet nu dienst als militaire basis. De boerenopstand onder leiding van Horea, Closca en Crisan, uitgevoerd op 28 februari 1785 op de Dealul Furcii veranderde de stad in een symbool van de strijd voor gerechtigheid en vrijheid.

Uiteraard bezoekt u de citadel met ondermeer de twee kathedralen, dé bezienswaardigheden van Alba Iulia. De vesting van Alba Iulia heeft dubbele muren en aan de noordzijde twee barokke poorten.

Brasov

Brasov (Kronstadt in het Duits) is een van de grootste en meest aantrekkelijke steden in Roemenië. Het ligt in het centrale deel van het land, op het kruispunt van de oostelijke en de zuidelijke Karpaten. Ook Hannick Reizen brengt een bezoek aan deze stad in Transsylvanië om er het mooi gerestaureerde historische centrum te bewonderen.

De oudste sporen van menselijke nederzettingen op de plaats van het Brasov van vandaag dateren uit het Neolithicum, ongeveer 9500 voor Christus. Duitse kolonisten, bekend als de Transsylvanische Saksen, hebben een beslissende rol gespeeld bij de ontwikkeling van Brasov. Ze werden door Koning Geza II van Hongarije in de 12e eeuw uitgenodigd om steden te ontwikkelen, mijnen te bouwen en het land te bewerken. In 1211 werd Kronstad gebouwd door de Duits orde. Vestingwerken werden rond de stad gebouwd en voortdurend uitgebreid. De torens werden onderhouden door de verschillende ambachtelijke gilden. Een deel van de verdedigingsmuur, ooit 40 meter hoog, zeven meter dik en twee mijl lang, is nog steeds te zien, hoewel het grootste deel werd afgebroken in de 19e eeuw om plaats te maken voor stadsuitbreiding. Van de oorspronkelijke zeven bastions zijn er nog een paar te zien. De vestingwerken werd onlangs gerestaureerd met behulp van UNESCO fondsen.

Brasov wordt omringd door de Zuidelijke Karpaten en biedt met een schitterende pracht aan gotische, barokke en renaissance architectuur een groot aantal historische bezienswaardigheden. In de oude stad ziet u een van de smalste straten van Europa. De Strada Sforii is ongeveer vier meter breed en als u een wandeling maakt over het oude stadhuisplein (Piata Sfatului), kunt u genieten van kleurrijk beschilderde en fraai afgewerkte barokke gebouwen. Gaat u vooral ook de Zwarte Kerk (Biserica Neagra) binnen, de grootste gotische kerk in Roemenië. Het interieur van de kerk is indrukwekkend en u ziet er een van de grootste orgels van Oost-Europa. Het centrale plein ligt in het hart van het oude middeleeuwse stad en wordt omgeven door prachtige koopmanshuizen met rode daken.

Sinaia

Sinaia is een stad gelegen aan de voet van het Bucegigebergte. De "Parel van de Karpaten" is een van de oudste en bekendste bergvakantieoorden in Roemenië. Sinaia is vooral bekend om het Kasteel Peleș, de vroegere zomerresidentie van koning Carol I van Roemenië, dat als een hoogstaand architecturaal bouwwerk beschouwd wordt. Het paleis kan bezichtigd worden en tegenwoordig bezit het onder andere een rijke kunst- en wapenverzameling. Sinaia is ook bekend om het kleinere Kasteel Pelișor en om het Sinaia-klooster, waar de stad naar genoemd is. De muziekliefhebbers bezoeken uiteraard ook de villa Luminuş, waar Enescu jarenlang de zomers doorbracht.

Enescu's connectie met het Koninklijk Huis van Roemenië begon in 1898, na het succes van zijn
Poème roumain. Het stuk bevat Roma-invloeden, die ook prominent aanwezig zijn in Enescu's latere werken, zoals zijn Roemeense Rhapsodieën. Het slot van het werk citeert ook het Roemeense koninklijke volkslied "Trăiască Regele" (Lang leve de koning), dat om politieke redenen leidde tot een stopzetting van uitvoeringen op Roemeense podia van 1948 tot 1989. Het werd in 1990 opnieuw live uitgevoerd in Roemenië door het Enescu Philharmonic.

Luistert u naar een live-uitvoering van Poème roumain, opus 1 door Les Siècles Romanian Royal Choir o.l.v. François-Xavier Rot, opgenomen tijdens het Enescu Festival 2017 in Boekarest:

De kunstenaar profiteerde van de steun van koningin Elisabeta, ook wel bekend als Carmen Sylva - haar pseudoniem als kunstenaar. De koningin erkende het talent van de jonge musicus en bood hem een kamer tot zijn beschikking in het kasteel van Peles, een plek waar hij kon studeren. Enescu werd ook vaak door de koningin uitgenodigd om in recitals in het paleis te spelen.

De schoonheid van de plaats en de nabijheid van het Peles-kasteel zorgden ervoor dat Enescu hier in 1923-1926 een huis bouwde met het geld dat hij had verdiend tijdens zijn eerste tournee in Amerika; het huis volgde het plan ontworpen van de toonkunstenaar zelf, met de hulp van architect Radu Dudescu en het kreeg de naam "Luminiş" Villa ("Glade" Villa). De volgende 20 jaar, tot 1946, toen hij Roemenië definitief verliet, keerde Enescu jaarlijks terug naar Sinaia, om er minimaal een maand per jaar door te brengen; als een soort ‘oase’ om tijd te kunnen spenderen aan het componeren, tussen zijn tournees door Europa en Noord-Amerika. In 1947 schonk Enescu, die in Parijs woonde, de villa aan de Roemeense staat, om te gebruiken als een plaats van creatie en recreatie voor kunstenaars. In 1995 werd de villa geopend als "George Enescu" Memorial House.

Luistert u tenslotte naar Enescu’s Strijkoctet in C, opus 77 in een uitvoering van Janine Jansen en Friends, opgenomen op 28 december 2009 in Vredenburg Leidsche Rijn, Utrecht: